کد مطلب:33683 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:97

امیرالمومنین (ع) نیز در نهج البلاغه در چند موضع از جهت سلبی و ایجابی درباره ی امر به معروف و نهی از منكر سخن گفته اند. از جهت سلبی فرموده اند كه مبادا از امر به معروف و نهی از منكر بهراسید. چرا كه:

و ان الامر بالمعروف و النهی عن المنكر لا یقربان من اجل و لا ینقصان من رزق (نهج البلاغه، كلمات قصار، 374)

امر به معروف و نهی از منكر مرگ كسی را نزدیكتر نمی كنند و رزق كسی را نمی كاهند.

گاه دعوت دیگران به كار نیك و بخصوص نهی آنها از كارهای بد موجب پاره ای بی مهری ها و سرد شدن روابط عادی دوستانه خواهد شد. لكن تنظیم امور در عالم چنان است كه اگر بر وفق جریان راستین عالم حركت شود، علی العموم كمبود بزرگی پیش نخواهد آمد- اگر چه در موارد نادری ممكن است كه موجب و موجد پاره ای از این گونه محرومیتهای ناگوار نیز بشود.

از سوی دیگر امیرالمومنین (ع) به جهت ایجابی می فرمایند كه:

لا تتركوا الامر بالمعروف و النهی عن المنكر فیولی علیكم شراركم ثم تدعون فلا یستجاب لكم

(نهج البلاغه، نامه ی 47)

مبادا امر به معروف و نهی از منكر را ترك بگویید چرا كه در آن صورت بدان بر شما چیره می شوند و تولی و تصدی امورتان را به دست خواهند گرفت. در آن هنگام هر چه دعا كنید، دعایتان مستجاب نخواهد شد.

[صفحه 262]

یكی از موارد عدم استجابت دعا همین جاست. اصولا در اموری كه راهشان معلوم است و انسان می داند كه برای حصول نتیجه باید از كدام راه برود، دعا كردن روا نیست و اگر هم كسی دعا كند، دعای او شنوده نخواهد شد. گر چه یاد خدا كردن به هر بهانه ای نیكوست. دعا از آن اهل اضطرار است. یعنی در جایی رواست كه راه حل مشكل آشكار نیست.

صفحه 262.